Czemu produkty żywnościowe narażone na powstanie akryloamidu podlegają tak rygorystycznej kontroli? Czy są środki łagodzące, które można zastosować, aby ograniczyć obecność akryloamidu w żywności? Co należy zrobić, aby spełnić wymagania aktualnych wytycznych Unii Europejskiej w sprawie akryloamidu w żywności?

Produkty „bio” i „eko” cieszą się niesłabnącą popularnością wśród konsumentów. Spośród wielu podobnych do siebie produkty ekologiczne wybierane są właśnie z uwagi na sugestię, że wyprodukowane zostały metodą naturalną. Samo użycie w oznakowaniu tego rodzaju terminów dopuszczalne jest wyłącznie po spełnieniu odpowiednich wymagań. A jednak praktyka pokazuje, że producenci wyrobów żywnościowych, w tym suplementów diety i dietetycznych środków spożywczych specjalnego przeznaczenia, dość dowolnie znakują swoje produkty terminem „bio”. Co na to organy kontroli i sądy administracyjne? Jaka kara grozi za stosowanie tego terminu niezgodnie z przepisami i wprowadzanie konsumentów w błąd?

Które akty prawne regulują wymagania dotyczące materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością? Jakie są zasady tworzenia unijnego wykazu substancji dozwolonych? A co z substancjami nieujętymi w wykazie?

Producenci żywności chcąc wyróżnić się na tle konkurencji oraz zdobyć jeszcze większe zaufanie swoich klientów starają się uzyskać dla swoich produktów różnego rodzaju certyfikaty. Spośród nich na uwagę zasługuje Gwarantowana Tradycyjna Specjalność. Uzyskanie tego oznaczenia daje pewność, że dany produkt jest charakterystyczny, wyróżnia się spośród innych podobnych wyrobów. W jaki sposób i dla jakich produktów możemy starać się o oznakowanie GTS?

Po kilku skandalach żywnościowych – takich jak afera z przekroczonymi poziomami dioksyn w belgijskim drobiu i jajach czy choroba szalonych krów (BSE, encedalopatia gąbczasta), unijne prawo żywnościowe zostało uzupełnione o regulacje dotyczące identyfikowalności. W wyniku przeprowadzonych audytów określono najsłabsze punkty dotyczące bezpieczeństwa żywności oraz usystematyzowano sposób przeprowadzania urzędowych kontroli w zakresie śledzenia jakościowego i ilościowego żywności, wymagań w zakresie jej oznakowania oraz etykietowania.

Zwalczanie szkodników jest częścią Dobrej Praktyki Produkcyjnej i warunkiem niezbędnym dla procedur opierających się na systemie HACCP. Jako integralna część systemu, powinna być prowadzona ze starannością oraz właściwie udokumentowana. W każdym zakładzie powinien funkcjonować system kontroli i monitorowania obecności szkodników, jak również program stosowania odpowiednich środków zabezpieczających, adekwatnych do charakterystyki produkcyjnej danego zakładu i jego otoczenia.