Surowce, które przedsiębiorca chce wykorzystać, powinny być kupowane wyłącznie od zatwierdzonych dostawców wymienionych w odpowiednich specyfikacjach, ewentualnie bezpośrednio od producenta. Jednym z czynników wpływających na zapewnienie bezpieczeństwa żywności są dostawcy zarówno surowców głównych, jak i pomocniczych oraz dostawcy usług. Dlatego też prawidłowo przeprowadzona w przedsiębiorstwie kwalifikacja i ocena dostawców korzystnie wpływa na poziom zapewnienia bezpieczeństwa wytwarzanej żywności.

Zarządzanie alergenami to w pierwszej kolejności rzetelne znakowanie wyrobów bazujące na skrupulatnej identyfikacji alergenów w surowcach – co wymaga dobrze zorganizowanej współpracy z dostawcami (szczególny nacisk należy położyć na zagadnienie alergenów ukrytych) i produkcie gotowym. Proces zarządzania alergenami to również stosowanie odpowiednich praktyk i procedur w celu zapobiegania zanieczyszczeniom krzyżowym, prawidłowe procesy dezynfekcji i mycia oraz właściwe magazynowanie surowców.

Magazynowanie produktów spożywczych i surowców żywnościowych wymaga zachowania rygorystycznych warunków określonych w ustawach, rozporządzeniach czy dyrektywach unijnych. Składowanie surowców i produktów w ściśle wymaganych warunkach wymaga nie tylko optymalizacji pod kątem procesów logistycznych. Priorytetem jest zapewnienie maksymalnego bezpieczeństwa oraz możliwość ciągłej kontroli składowanych produktów.

Opakowanie w przemyśle spożywczym to coś znacznie więcej niż element kampanii brandingowej, ochrona w czasie transportu, składowania czy użytkowania. Mimo zwiększonych wymagań marketingowych i nieustannego postępu technologicznego w produkcji opakowań produktów żywnościowych muszą one spełnić przede wszystkim wymagania jakościowe potwierdzające bezpieczeństwo stosowania – zwłaszcza gdy do produkcji opakowań stosuje się coraz bardziej różnorodną gamę materiałów.

Co objęły zmiany w standardzie BRC w zakresie utylizacji odpadów na obszarach wysokiego ryzyka czy kontroli produktów i badań laboratoryjnych?

Coraz więcej producentów stosuje na opakowaniach oznaczenia „żywność funkcjonalna”. Najczęściej jest to znak graficzny uzupełniony o komunikat słowny. Czy taka praktyka jest zgodna z obowiązującym prawem? Czy producenci mogą umieszczać na etykietach tego typu informacje, a jeśli tak – to w jakich okolicznościach?

Producent środka spożywczego ponosi szeroką odpowiedzialność za swoje działania i to na różnych płaszczyznach, może bowiem ponieść odpowiedzialność karną, cywilną oraz administracyjną. Zważywszy na to, że z reguły w przypadku środków spożywczych szkoda polega na uszczerbku na zdrowiu, odpowiedzialność cywilna ma ograniczony walor profilaktyczny. Najczęściej jest to odpowiedzialność „po fakcie”, a konsument ponosi przy tym całe ryzyko związane ze spożyciem żywności. Z tego względu dużo skuteczniejsze są przepisy administracyjne umożliwiające szybką reakcję organów nadzoru i usunięcie z rynku środków spożywczych potencjalnie niebezpiecznych. W skrajnych przypadkach producent może ponieść również odpowiedzialność karną. Za co odpowiada producent?

Fałszowanie żywności jest powszechnym zjawiskiem dotyczącym większości produktów żywnościowych. Może ono polegać np. na zastąpieniu składnika innym składnikiem, najczęściej tańszym. Może też polegać na braku deklaracji sposobu produkcji, a także na nieprawidłowej deklaracji składu ilościowego produktu czy nieprawdziwej deklaracji pochodzenia produktu. Zafałszowaniom podlega większość produktów wykorzystywanych jako składniki żywności, w tym mleko, mięso, miody, mąka czy soki.