Blisko dwa lata temu opublikowano  Zawiadomienie Komisji z 13 lipca 2017 r. dotyczące przekazy­wania informacji o substancjach lub produktach powodujących alergie lub reakcje nietolerancji, wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żyw­ności. Zgodnie z intencją Komisji, nowe wytyczne dotyczące deklarowania alergenów na etykiecie miały pomóc producentom. Czy tak się rzeczywiście stało, zapytałam mecenas Hannę Gąszcz-Krupowczyk, specjalizującą się w prawie żywnościowym. 

Podmioty produkujące mięso i produkty drobiowe RTE są zobowiązane wdrożyć w swoich zakładach odpowiednie kontrole w celu ograniczenia ryzyka stwarzanego przez L. monocytogenes.

Zarządzanie alergenami to w pierwszej kolejności rzetelne znakowanie wyrobów bazujące na skrupulatnej identyfikacji alergenów w surowcach – co wymaga dobrze zorganizowanej współpracy z dostawcami (szczególny nacisk należy położyć na zagadnienie alergenów ukrytych) i produkcie gotowym. Proces zarządzania alergenami to również stosowanie odpowiednich praktyk i procedur w celu zapobiegania zanieczyszczeniom krzyżowym, prawidłowe procesy dezynfekcji i mycia oraz właściwe magazynowanie surowców.

Coraz więcej producentów stosuje na opakowaniach oznaczenia „żywność funkcjonalna”. Najczęściej jest to znak graficzny uzupełniony o komunikat słowny. Czy taka praktyka jest zgodna z obowiązującym prawem? Czy producenci mogą umieszczać na etykietach tego typu informacje, a jeśli tak – to w jakich okolicznościach?

Magazynowanie produktów spożywczych i surowców żywnościowych wymaga zachowania rygorystycznych warunków określonych w ustawach, rozporządzeniach czy dyrektywach unijnych. Składowanie surowców i produktów w ściśle wymaganych warunkach wymaga nie tylko optymalizacji pod kątem procesów logistycznych. Priorytetem jest zapewnienie maksymalnego bezpieczeństwa oraz możliwość ciągłej kontroli składowanych produktów.

Opakowanie w przemyśle spożywczym to coś znacznie więcej niż element kampanii brandingowej, ochrona w czasie transportu, składowania czy użytkowania. Mimo zwiększonych wymagań marketingowych i nieustannego postępu technologicznego w produkcji opakowań produktów żywnościowych muszą one spełnić przede wszystkim wymagania jakościowe potwierdzające bezpieczeństwo stosowania – zwłaszcza gdy do produkcji opakowań stosuje się coraz bardziej różnorodną gamę materiałów.

Zwalczanie szkodników jest częścią Dobrej Praktyki Produkcyjnej i warunkiem niezbędnym dla procedur opierających się na systemie HACCP. Jako integralna część systemu, powinna być prowadzona ze starannością oraz właściwie udokumentowana. W każdym zakładzie powinien funkcjonować system kontroli i monitorowania obecności szkodników, jak również program stosowania odpowiednich środków zabezpieczających, adekwatnych do charakterystyki produkcyjnej danego zakładu i jego otoczenia.

Po kilku skandalach żywnościowych – takich jak afera z przekroczonymi poziomami dioksyn w belgijskim drobiu i jajach czy choroba szalonych krów (BSE, encedalopatia gąbczasta), unijne prawo żywnościowe zostało uzupełnione o regulacje dotyczące identyfikowalności. W wyniku przeprowadzonych audytów określono najsłabsze punkty dotyczące bezpieczeństwa żywności oraz usystematyzowano sposób przeprowadzania urzędowych kontroli w zakresie śledzenia jakościowego i ilościowego żywności, wymagań w zakresie jej oznakowania oraz etykietowania.